milczenie (1)

Kiedyś zamieszkamy razem. Będziemy żyć obok siebie. Każdego dnia będziemy zakochiwać się w sobie na nowo. Będziemy coraz lepiej się poznawać. Będziemy się kochać, czasem nie lubić, kłócić i godzić. Będziemy budzić się obok siebie każdego ranka, ciesząc się swoją obecnością. Będziemy ze sobą w najtrudniejszych chwilach wspierając się nawzajem. Będziemy płakać i śmiać się, a kiedy trzeba będziemy milczeć. Nieważne co będziemy robić. Ważne, że razem.

Słowa staniały. Rozmnożyły się, ale straciły na wartości. Są wszędzie. Jest ich dużo. Mrowią się, kłębią, dręczą jak chmary natarczywych much. Ogłuszają. Tęsknimy więc za ciszą. Za milczeniem. Za wędrówką przez pola. Przez łąki. Przez las.

Nie milcz ze mną zbyt często. Bo kiedyś mogę się przyzwyczaić do tego, że łączy nas już tylko milczenie.

Czasem milczenie tworzy prawdziwą rozmowę między przyjaciółmi. Bo nie zawsze liczą się słowa, lecz to, co chce się powiedzieć bez słów...

Czasami zwlekamy z wyznaniami... ale musimy sobie zdawać sprawę z tego, że kiedyś może być za późno.